Filozof Jakub Boehme

Jakub Boehme urodził się w 1575 r. we wsi Stare Zawidowo (Alt-Seidenberg), położonej na południe
od Zgorzelca, w pobliżu granicy czeskiej. Jeden z najgłośniejszych mistyków i teozofów niemieckich,
urodzony w Łużycach Górnych, wiódł życie nader bogobojne, pełne prostoty i prawdy. Nawiedzany
kilkakrotnie w życiu jakimś nadprzyrodzonym nakazem pisania, utworzył cały szereg dzieł, składający
się na całkowity systemat mistyczno-religijny o podkładzie racjonalistyczno-protestanckim.

Dziadek Jakuba przybył do wsi z Czech i stąd jego nazwisko (Boehme w języku niemieckim znaczy
Czech). Całe jego wykształcenie to cztery lata szkółki wiejskiej. Z powodu niewielkiego wzrostu i
delikatnej budowy ciała rodzice, widząc, że na rolnika się nie nadaje, najpierw powierzyli mu
obowiązek wypasania bydła, a później gdy podrósł, wybrali dla niego zawód szewca.

Terminował u mistrza szewskiego w Zgorzelcu, a przed uzyskaniem papierów mistrzowskich udał się,
zgodnie z ówczesnym zwyczajem, na tzw. lata wędrówki, celem podpatrzenia różnych technik
uprawiania zawodu. Po powrocie z wędrówki w 1594 r. kontynuował naukę zawodu.

Boehme osiadł w Zgorzelcu na stałe, nabył dom i ożenił się z córką rzeźnika Katarzyną Kuntzschmann
i wtedy w roku 1599 sam mógł zostać mistrzem. W 1600 r. miało miejsce jego tzw. objawienie,
związane z grą blasku światła i cienia na naczyniu cynowym.

Na rozwój twórczości Boehmego istotny wpływ wywarła atmosfera religijna Śląska i Łużyc,
a zwłaszcza Zgorzelca. Atmosfera tolerancji religijnej i kultury humanistycznej, kształtowana
przez przybyłego ze Szprotawy primariusa (odpowiednik polskiego proboszcza) Martina Mollera,
orędownika filipizmu w protestantyzmie. Skończyła się ona wraz z pojawieniem się w 1606 r. nowego
pierwszego proboszcza Gregoriusa Richtera, reprezentanta ortodoksyjnego i dogmatycznego luteranizmu.
Ani wypracowana pod koniec XVI w. formuła zgody, ani wydanie Księgi zgody nie zakończyły
w protestantyzmie sporu między zwolennikami ortodoksji Lutra i humanizmu Philippa Melanchtona.
Krytyka dopiero później zwróciła uwagę na prace Jakuba Boehme , zaś filozofowie niemieccy
Jacobi i Hegel położyli go nawet na czele nowożytnej filozofii niemieckiej.