Podgórzanie

Zespół Pogdórzanie początkowo nie nosił takiej nazwy. Był to bowiem zespół koła gospodyń wiejskich. Powstał w 1976 r., czyli 38 lat temu. Na początku był zespołem śpiewaczym. Następnie z potrzeb rozwoju zespołu urodziły się obrzędy teatralne, które wymagały obecności Panów i dlatego zespół zaczął się nazywać Podgórzanie. Współzałożycielem i kierownikiem zespołu jest Pani Teresa Malczewska , natomiast instruktorem muzycznym jest Pan Edward Cybulski, który wstąpił do zespołu w 1979 r. Zespół liczy obecnie 25 osób. Skład zespołu ulega zmianie. Jedni przychodzą do zespołu, inni z niego odchodzą. W zespole panuje rodzinna atmosfera. Najstarszy członek zespołu- Pani Rozalia ukończyła 92 rok życia. W zespole śpiewają całe rodziny, przeważnie mężowie z żonami, a nawet ich córki.

Zespół spotyka się w remizie, a w zasadzie w świetlicy, która była kiedyś piękną stodołą, gdzie przechowywano nawozy. Potem strażacy postanowili ze zrobią tu dla siebie siedzibę. Dzięki zaangażowaniu mieszkańców powstała remiza, z której korzysta cała wieś a nawet dwie bo Mroczkowice i Kamień. Cała praca zespołu jest dokumentowana w kronikach. Zespół posiada już 11 tomów kronik dzięki temu utrwalone zostały różne ciekawe, a czasem śmieszne historie zespołu. Dzięki zapiskom w kronice zespół nie może na przykład zapomnieć o tym, że jedna Pani przyszła na występy w dwóch różnych butach, bo jak robiła obrządek to zapomniała że ma jednakowe buty wziąć . Można w kronikach znaleźć również opis sytuacji z pewnego występu, podczas którego jedna z Pań miała na sobie trzy spódnice, ponieważ jak się przebierała to zapomniała ściągnąć poprzednie.

Jedną z najpiękniejszych chwil dla zespołu był występ dla Ojca Świętego Jana Pawła II w 1998 roku. Z tego spotkania posiadają przepiękną dokumentację fotograficzną wykonaną przez fotoreporterów Obserwatoro Romano i Feliniego. Wielkim wyróżnieniem dla zespołu był występ z przepięknym obrzędem - weselem lwowskim w Teatrze Polskim w Warszawie. Kolejnym przepięknym momentem była również prezentacja muzyki u rekrutów czyli jak dawniej żegnano młodych ludzi odchodzących do wojska w Kazimierzu nad Wisłą na przeglądzie Śpiewaków i Kapel Ludowych.

Zespół gościł Norwegów, Francuzów, Niemców, a nawet zespół z Malezji. Posiada przepiękne wspomnienia z pobytu w różnych krajach. Występował w Norwegii, Holandii, w Hiszpanii, w Barcelonie, trzykrotnie w Isuar we Francji, dwukrotnie w Paryżu, jak również w Czechach i w Niemczech. W Niemczech zaprzyjaźnili się z pastorową, która urodziła się w Mirsku. Nawiązali współpracę z niemieckim zespołem z Aurisch, gdzie również koncertowali. Podczas jednej z takich wizyt mieli okazję zobaczyć moment odpływu i przypływu morza północnego.

Zespół bierze udział w wielu przeglądach. Zdobywa różne nagrody za zajęcie pierwszych i drugich miejsc oraz za wyróżnienia. Jednak jak sami podkreślają nie zawsze najważniejsza jest nagroda, czy zajęte miejsce. Ważne jest to, żeby się bawić i móc śpiewać.
Członkowie zespołu wywodzą się z różnych regionów. Mają różną kuchnię, różne stoły, różne piosenki i różne stroje. Stąd też strój zespołu określany jest przez Panią Teresę Malczewską jako polski strój, ponieważ zawiera elementy charakterystyczne dla Polski. Składa się z pięknego, ręcznie wyszywanego gorsetu, haft kaliski służy za bluzki, natomiast spódniczki wzorowane są typowo na spódniczkach lwowskich.